گشتاور مغناطیسی الکترون در فضا-زمان ناجابه جایی

g فاکتور لپتون های باردار توسط بسیاری از فیزیکدان های تجربی و نظری همواره مورد توجه بوده است. از این میان، g فاکتور میون و الکترون نقش اساسی در آزمودن نظریه ی الکترودینامیک کوانتومی بازی می کند. در سال-های اخیر، با طراحی و انجام آزمایش های بسیار دقیق، فاکتور g میون و الکترون تا دقت قابل توجهی اندازه گیری شده است و اختلافی میان مقدار پیشگوئی مدل استاندارد ضریب ناهنجاری گشتاور مغناطیسی میون و مقدار اندازه-گیری شده ی تجربی آن از مرتبه ی مشاهده شده است. از این رو فاکتور g بهترین موضوع برای مطالعه ی فیزیک جدیدی فراتر از مدل استاندارد است. در این رساله، به محاسبه ی ضریب گشتاور مغناطیسی الکترون در نظریه ی ناجابه جایی به عنوان یکی از مدل های فیزیک جدید پرداخته ایم. در نظریه ی معمولی، شوئینگر با در نظر گرفتن برهمکنش الکترون با میدان خلا، اولین تصحیح فاکتور g را از محاسبه ی راس تک حلقه به دست آورد و نشان داد که این ضریب نسبت به آن چه از معادله ی نسبیتی دیراک به دست می آید، از مرتبه ی هزارم اختلاف دارد. در نظریه ی ناجابه جایی، در مرتبه ی تک حلقه برهم-کنش اضافه تری ناشی از ناجابه جا گرفتن فضازمان، نسبت به نظریه ی معمولی وجود دارد. بنابراین، با محاسبه ی تابع راس کل تک حلقه در این نطریه، سهم فیزیک ناجابه جایی در تصحیح ضریب گشتاور مغناطیسی را به دست می-آوریم. در آخر، با مقایسه ی آخرین مقدارهای آزمایشگاهی و نظری برای ضریب گشتاور مغناطیسی میون و الکترون، حد جدیدی بر پارامتر ناجابه جایی می گذاریم. حد محاسبه شده، در مقایسه با حدهای به دست آمده از آزمایش های اتمی مانند طیف سنجی اتم هیدروژن، حد قابل ملاحظه ای است.